چشمان من، بی چشمان تو، چشم نیست
که همچون دو مورچۀ تنها و منفردیست
و دستان من بی دستان تو
مانند خارهای لجوجِ لابلای خوشه هاست
بدون لبهای سرخ تو، لبهایم را نمی یابم
همانها که مرا لبریز می کنند، از حلاوتی بی حد
و بی تو افکارم دشتی ست ، پریشان
که نیلوفر میکارد و رازیانه می چیند
نمیدانم چه در گوشهایم خواهد بود
بی لحنِ گفتار تو
و چه میکردم ، بدون ستارۀ ره گشای نگاهت
بی شاخصِ راه
ای که صدای من ، بی درمان تو بی رنگ
من از نسیم تو بوها را پی میگیرم
و تصاویر فراموش شده را
از ردِ پای تو دنبال میکنم
که عشق در تو شروع می شود
ودر من پایان می گیرد.
MIGUEL HERNANDEZ, MI IMAGEN DE TU HUELLA
Mis ojos, sin tus ojos, no son ojos,
que son dos hormigueros solitarios,
y son mis manos sin las tuyas varios
intratables espinos a manojos..

No me encuentro los labios sin tus rojos,
que me llenan de dulces campanarios,
sin ti mis pensamientos son calvarios
criando nardos y agostando hinojos.

No sé qué es de mi oreja sin tu acento,
ni hacia qué polo yerro sin tu estrella,
y mi voz sin tu trato se afemina.

Los olores persigo de tu viento
y la olvidada imagen de tu huella,
que en ti principia, amor, y en mí termina.